سلولهای دستگاه ایمنی، ممکن است گاهی به دلایل مختلف، نتوانند برخی از مواد و اجزای بدن را از مواد خارجی و بیگانه تشخیص دهند از این رو نسبت به بافتهای خودی حساس شده و بر ضد آ نها پادزهر و یا اصطلاحا آنتی بادی ترشح می کنند. درنتیجه، دستگاه ایمنی به اشتباه حمله به خود بدن را آغاز میکند. چنین وضعیتی را بیماری خودایمنی یا اتوایمیون می نامند . هپاتیت اتوایمیون یا هپاتیت خود ایمنی بیماری است که در آن سلول های کبدی به دلایل ناشناخته توسط سیستم ایمنی خود بیمار دچار آسیب می شوند. بیماری مزمن بوده که در صورت عدم درمان به موقع منجر به نارسایی کبدی و سیروز می گردد. این بیماری اغلب سلول های کبدی را فرا می گیرد اما گاهی ممکن است مجاری صفراوی نیز به طور همزمان درگیر باشد. درصورتی که این بیماری مزمن به موقع تشخیص و درمان نشود، کبد فرد دچار نارسایی شدید در عملکرد یا سیروز خواهد شد. بیماری در اکثر موارد در خانم های جوان دیده می شود؛ اگر چه مردان و بچه ها نیز ممکن است به این بیماری گرفتار شوند. بیماری مسری نبوده و به دیگران منتقل نمی شود.
بسیاری از بیماران در شروع بیماری ممکن است از علایمی نظیر ضعف و خستگی شاکی باشند که در صورت عدم تشخیص پس از مدتی دچار زردی می شوند. گاها بیماران سابقه قبلی یک سرما خوردگی یا علایم شبه آنفلوآنزا مانند هپاتیت های ویروسی را قبل از شروع سایر علایم ذکر می کنند. سایر علایم شامل خستگی شدید، درد روی ناحیه کبد، بزرگی کبد، خارش، درد مفاصل و گاها جوش های شدید صورت و اختلالات قاعدگی می باشد. بعضا بیماری بی علامت بوده و در طی بررسی های روتین آزمایشگاهی تشخیص داده می شود.
تشخیص این بیماری با انجام آزمایشات کبدی و خود ایمنی، سونوگرافی و بیوپسی کبد داده می شود. انجام بیوپسی کبد می تواند برای تشخیص و تعیین شدت بیماری و روند بعدی بیماری کمک کننده باشد.
درمان اصلی بیماری معطوف به مهار سیستم ایمنی بدن می باشد. اغلب بیماران نیاز به مصرف چندین ساله داروهای سرکوب کننده ایمنی دارند.
کانال تلگرامی آموزش جامع هپاتیت خودایمنی
