هپاتیت A یک ویروس به وجود آورنده التهاب کبد است که در سال ۱۹۴۷ شناسایی شد. سالانه یک میلیون و چهارصدهزار مورد ابتلای جدید هپاتیت A در جهان گزارش می شود که تقریبا نیمی از آن در کشورهای آسیایی است. ارتقای بهداشت در کشورها از یک طرف به خروج کشورها از منطقه اندمیک هپاتیت A منجر خواهد شد، اما در عین حال از آن رو که ویروس هپاتیت A ریشه کن نمی شود، احتمال بروز اپیدمی های شدید در بالغین افزایش می یا بد. خصوصیت منحصربه فرد هپاتیت A انتشار سریع آن و احتمال اپیدمی های وسیع است.
راههای انتقال هپاتیت A مختلف و متعدد است از جمله آن ها راه مدفوعی – دهانی است، بدین منظور سطح بهداشت جمعیت ها از عوامل موثر در انتشار این عفونت می باشد. بهداشت محیط و تراکم جمعیت ساکن در یک منطقه از عوامل تاثیر گذار در شیوع این بیماری به حساب می آیند. همچنین یکی از مهترین عوامل موثر بر احتمال بروز اپیدمی ها تعداد افراد در معرض خطر است.
هپاتیت E یک بیماری ویروسی حاد و خود محدود شونده است و مثل هپاتیت A راه انتقال گوارشی دارد، گرچه راههای دیگر انتقال هم گزارش شده است. هپاتیت E در منطقه آسیا اندمیک می باشد، ولی در کشورهای صنعتی به طور نادر قابل شناسایی است. در سال ۱۹۷۰ برای اولین بار این بیماری در هندوستان باعث یک اپیدمی هپاتیت منتقل شونده از راه آب شد، در حالی که تمام بیماران مبتلا شده، آنتی بادی IgG برای هپاتیت A را داشتند و آنتی بادی IgM ضد هپاتیت A در آن ها منفی بود، این امر بیان گر وجود سابقه عفونت هپاتیت A در این افراد و ایجاد مقاومت در مقابل این نوع هپاتیت بوده است.
هپاتیت ویروسی نوعی بیماری است که باعث نکروز و التهاب در کبد می شود و توسط ویروس های شناخته شده ای مثل ویروس هپاتبت T,G,E,D,C,B,A به وجود می آید.هپاتیت نوع E و A انتقال مدفوعی – دهانی دارند وانتقال بقیه موارد خونی است.
برای اطلاعات بیشتر به کتاب هپاتیت آ و ای ویژه پزشکان تألیف دکتر سید مؤید علویان مراجعه شود.
