بایگانی دسته ی تازه های پزشکی

درمان فیبروز کبدی
درمان فیبروز کبد معمولا به علت بروز آن بستگی دارد. پزشک علت زمینه را درمان کرده و اگر امکان داشته باشد، تاثیرات بیماری فیبروز را نیز کاهش می دهد. به عنوان مثال اگر فردی اعتیاد به مصرف الکل داشته باشد، پزشک برنامه ای برای کمک به وی در ترک الکل پیشنهاد می دهد. اگر فرد مبتلا ب کبد چرب غیر الکلی باشد، پزشک یک رژیم غذایی سالم برای فرد مشخص کرده تا وزن خود را کم کند و داروهایی را نیز برای او تجویز می کند. ورزش کردن و کاهش وزن نیز می توانند از پیشروی فیبروز کبد پیشگیری کنند.

تحقیقات زیادی انجام شده اند تا بتوان دارویی برای رفع بیماری فیبروز ساخت، اما در حال حاضر دارویی برای انجام این کار ساخته نشده است. اگر فیبروز کبد تا حدی پیشروی کند که کبد فرد به درستی نتواند کار کند، تنها راه درمان آن پیوند کبد است.
عوارض فیبروز کبد
سیروز کبدی یکی از مهم ترین پیامدهای فیبروز است، سیروز به اسکارهای شدیدی گفته می شود که به کبد آسیب زیادی وارد کرده و باعث وخیم شدن حال فرد می شود. بروز سیروز معمولا مدت زیادی طول می کشد، چیزی حدود یک تا دو دهه. البته همه موارد فیبروز کبدی به سیروز منجر نمی شود. کبد یکی از اندام های حیاتی است و برای ادامه زندگی به آن نیاز داریم. کبد مواد زائد خون را فیلتر می کند و کارهای مهم دیگری در بدن انجام می دهد. در نهایت اگر فیبروز پیشروی کرده و به سیروز تبدیل شود و منجر به نارسایی کبد شود، پیامدهای زیادی در پی خواهد داشت .
کلام آخر درباره فیبروز کبد
طبق آمار به دست آمده سیروز کبد یکی از مهم ترین علل مرگ و میر در جهان است. بنابراین لازم است فیبروز کبد هر چه زودتر تشخیص داده شده و درمان شود تا از پیشروی آن به سیروز پیشگیری شود. از آنجایی که فیبروز کبد معمولا با نشانه ای همراه نیست، تشخیص آن کار سختی است. گاهی برخی عوامل خطرساز وجود دارند، مانند اضافه وزن یا نوشیدن بیش از حد الکل، که فرد را در معرض ابتلا به فیبروز قرار می دهد و پزشک با توجه به این عوامل خطرساز توصیه می کند برخی معاینات از کبد فرد انجام شود.
منبع: گروه سلامت سیمرغ با اصلاح

https://t.me/HepatitisBiran

تحقیقات جدید استفاده از داروهای تجویز شده برای اسید معده را با احتمال بیشتری برای ابتلا به آلرژی پس از آن مرتبط کرده اند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از شفقنا، نتایج این مطالعه اثبات نمی کنند که گیرنده های اسید معده در واقع باعث ایجاد آلرژی می شوند، با این حال، این یافته ها احتمال خطر آلرژی را افزایش می دهند.

تیمی از دانشگاه پزشکی وین در اتریش از داده های اپیدمیولوژیک برای تجزیه و تحلیل استفاده از داروهای ضد حساسیت به دنبال استفاده از داروهای تجویزی که باعث کاهش اسید معده می شوند استفاده کردند.

تجزیه و تحلیل ها نشان دادند که به دنبال تجویز داروهای مهار کننده اسید معده، استفاده از داروهای ضد حساسیت نسبت به سایر انواع دارو ها بیشتر است.

با توجه به یافته ها، افرادی که داروهای اسید معده مصرف می کردند، دو تا سه برابر بیشتر از داروهای ضد حساسیت استفاده می کردند.

پزشکان داروی اسید معده را برای درمان شرایط مختلف اسید معده، مانند بیماری ریفلاکس معده به دستگاه گوارش تجویز می کنند. این اتفاق هنگامی می افتد که اسید معده به عقب به داخل مری یا لوله ای که در طی آن غذا حرکت می کند، جریان یابد.

محققان خاطرنشان کردند که اسید معده برای هضم غذا بسیار حیاتی است. این اسید حاوی آنزیمهایی است که پروتئین ها را قبل از پردازش بیشتر تجزیه می کنند.

اسید معده همچنین دستگاه گوارش را از عفونت توسط باکتری ها و سایر عوامل ایجاد کننده بیماری محافظت می کند.

کاهش تولید اسید معده می تواند فرصت هایی را برای آلرژی ایجاد کند که مواد بدون چالش به داخل روده وارد شوند. چنین هجومی امکان تحریک یا بدتر شدن آلرژی را دارد.

محققان مصرف بیش از حد مهارکننده های اسید معده را هشدار می دهند. چرا که مصرف بیش از حد این داروها از هضم پروتئین جلوگیری می کنند، میکروبیوم موجود در دستگاه گوارش را تغییر داده و خطر بروز واکنش های آلرژیک را افزایش می دهند.

سلامت نیوز

طی سال‌های اخیر موارد بسیار زیادی از بیماری خودایمنی (بیماری‌ای که در آن دستگاه ایمنی بدن برخی اعضا را به عنوان بیگانه شناخته و به آن‌ها حمله می‌کند) مشاهده شده است که به دلیل خاموش بودن این بیماری و این که صرفاً اخیراً نسبت به این بیماری آگاهی‌بخشی عمومی انجام می‌شود، بسیاری از این بیماران مدت‌های مدیدی را در بیمارستان‌ها و در صف مطب پزشکان گذرانده‌اند تا بالاخره به درستی مورد معاینه قرار بگیرند. یکی از این بیماران به نیویورکر گفته: «من به همان شکلی بیمار شدم که همینگوی می‌گفت آدم ورشکسته می‌شود: به آرامی و سپس ناگهان.»

بیماری خودایمنی، یک وضعیت التهابی مزمن است که توسط خود سلول‌های ایمنی بدن ایجاد می‌شود. این سلول‌ها به اشتباه گمان می‌کنند که بدن در خطر است و به همین دلیل به بافت‌های سالم حمله‌ور می‌شوند. هپاتیت خودایمنی، رماتیسم مفصلی و تیروئیدیت هاشیموتو تنها سه نمونه از صدها بیماری‌ای هستند که در این دسته‌بندی قرار می‌گیرند.

نتایج برخی مطالعات جدید

پژوهشگران برای انجام این مطالعه، روی موش‌های آزمایشگاهی تغییرات ژنتیکی‌ای انجام دادند که آنان را نسبت به بیماری خودایمنی آسیب‌پذیر ساخت. آنان سپس باکتری معده را بررسی کردند تا ببینند کدامشان ملتهب شده یا در تولید آنتی‌بادی‌های محرک سیستم خودایمنی دخیل هستند. مشخص شد که مجرم Enterococcus gallinarum است.

آنان وقتی سلول‌های کشت‌شده‌ی کبد افراد سالم را با افرادی که بیماری خودایمنی داشتند مقایسه کردند، در گروه اخیر آثاری از Enterococcus gallinarum را یافتند.

جالب این‌جاست که پژوهشگران نه تنها منشأ مشکل را پیدا کردند، بلکه روش‌هایی برای کاهش آثار بیماری خودایمنی نیز یافتند. آنان موفق شدند با استفاده از واکسن و آنتی‌بیوتیک رشد Enterococcus gallinarum را متوقف کنند و بدین ترتیب آثار بیماری محو شد. آنان امیدوارند که این تحقیقات به درمان انواع خاصی از بیماری خودایمنی همچون بیماری خودایمنی کبد منجر شود.
منبع: کرونوس

پیام این مقاله: بیماران خودایمنی عزیز به آینده امیدوار باشید. محققین برای کشف دقیق بیماری در حال تلاش هستند.

دکتر علویان

https://t.me/AutoimmunIr