بایگانی دسته ی توصیه های پزشکی

بخش اول: سندرم شوگرن چیست؟

سندرم شوگرن، یک بیماری خود ایمنی مزمن است. بطور طبیعی سیستم ایمنی بدن را از گزند عوامل خارجی محافظت می کند ولی در بیمار مبتلا به بیماری خودایمن سیستم ایمنی بدن به بافت ها و سلول های خودی حمله می کند. در سندرم شوگرن سیستم ایمنی به غدد مختلف از جمله غدد بزاقی و اشک حمله میکند و بدنبال این تهاجم خشکی چشم، دهان و نقاط دیگر بدن روی میدهد، غدد بزاقی و غدد اشکی که رطوبت دهان و چشم ها را تامین می کنند گرفتار می شوند .گرفتاری این غدد موجب کاهش تولید بزاق و اشک چشم شده و در نتیجه خشکی دهان و خشکی چشم ها بوجود می آید.
اصطلاح پزشکی است که برای خشکی چشم ها که در (sicca Keratoconjunctivitis) کراتوکنژنکتیویتسیکا سندرم شوگرن وجود دارد بکار می رود. خشکی چشم ها را بیماران با عباراتی نظیر احساس وجود شن و خاک در چشمها بیان می کنند. بعضی از بیماران دچار تاری دید بوده و یا براثر نور شدید و نور فلوئورسنت ناراحتی در چشم ها پیدا می کنند.
اصطلاح پزشکی است که برای خشکی دهان بکار می رود .خشکی دهان موجب اختلال (Xerostomia) گزرستمی درحس چشایی صحبت کردن و گاهی اشکال در بلع می شود .کمبود بزاق می تواند پوسیدگی های دندان و یا عفونتهای دهان هم ایجاد کند.
دو نوع سندرم شوگرن وجود دارد که اولیه و ثانویه نامیده می شوند. هر دو نوع بیماری های سیستمیک هستند. بدین معنی که بسیاری از قسمت های بدن را گرفتار می کنند. در شوگرن اولیه کاهش عملکرد غدد اشکی و بزاقی بتدریج پیشرفت می کنند و علاوه بر گرفتاری این غدد علائمی در قمسمت های دیگر بدن نیز بوجود می آید. شوگرن ثانویه در بیمارانی اتفاق می افتد که مبتلا به یک بیماری زمینه ای خودایمنی و التهابی مانند آرتریت روماتوئید یا لوپوس نیز
هستند. شوگرن اولیه سریعتر پیشرفت می کند و موجب اختلال در عملکرد غدد اشکی و بزاقی می شود .شوگرن ثانویه نسبت به نوع اولیه خشکی کمتری در چشم ها و دهان ایجاد می کند ولی در این بیماران هم بیماری اولیه و هم علائم شوگرن ثانویه باید درمان شوند.
همانطور که گفته شد سندرم شوگرن یک بیماری سیستمیک است و می تواند قسمت های مختلف بدن را گرفتار کند.
علائم دیگر در سندرم شوگرن عبارتند از: خستگی خشکی پوست سرفه های خشک و خشکی واژن. برخی از بیماران درد و خشکی و تورم در مفاصل داشته و یا از بی حسی و گزِگزشدن اندام ها شکایت دارند. بندرت درگیری کلیه، ریه و کبد دیده میشود علائمی که کمترشایع هستند عبارتند از:ضایعات پوستی، التهاب ریه کلیه ها و کبد.

https://t.me/AutoimmunIr

بخش سوم: اقدامات و مراقبت لازم پس از جراحی اسلیو معده
به طور معمول، در ۵ ساعت اول بعد از عمل جراحی اسلیو معده از فرد خواسته می‌‌شود تا برای کمک به کاهش خطر لخته شدن خون در پاها چند قدمی کنار تخت خود قدم بزند. درد ناشی از عمل اسلیو معده می‌تواند برای برخی بسیار دردناک است و برای برخی دیگر قابل تحمل‌تر باشد. هر فردی میزان شدت درد متفاوتی را تجربه می‌کند و ضد درد‌های مختلفی برای افراد به کار گرفته می‌شود.
برخی از روش‌های اسلیو معده سرپایی (شما می توانید در همان روز ترخیض شوید) و بسیاری از آن‌ها به بستری ۱ یا ۲ روز در بیمارستان به منظور کسب بهبودی نیاز دارد. برخی از جراحان ترجیح می‌دهند بیمار ۳ روز را در بیمارستان سپری کند، در حالی که برخی دیگر به راحتی اجازه ترخیص خواهند داد. مهم پیروی از نظر جراح است. در نهایت بیمار با یک دفترچه دستورالعمل پس از عمل اسلیو معده و نسخه دارویی از بیمارستان مرخص می‌شود. نکات موجود در دفترچه شامل:
• مصرف جرعه‌ای مایعات به طور مداوم در طول روز برای جلوگیری از ابتلا به کم‌آبی بدن فراموش نشود؛
• حرکات روده‌ای مشکل یا دردناک و ابتلا به یبوست در هفته اول بعد از عمل طبیعی است که با مصرف داروی ضد درد تشدید می‌شود. ولی با این حال از کمک گرفتن از جراح خود برای حل این مشکل دریغ نشود؛
• داروی ضد درد فقط در مواقع لزوم مصرف شود؛
• داروهای تجویز شده به منظور کاهش اسیدیته معده برای رفع سوزش سر دل به طور منظم مصرف شود؛
• پیاده روی و ورزش روزانه به روند درمان و بهبودی کمک می‌کند؛
• از بلند کردن اجسام سنگین پرهیز شود، زیرا می‌تواند به بخیه‌های ناحیه جراحی فشار آورد و منجر به درد شدید گردد؛
• احساس خستگی مفرط به دلیل کاهش کالری مصرفی تا یک ماه بعد از عمل جراحی طبیعی است؛
• استحمام و یا نشستن در وان آب داغ تا ۳ هفته اول بعد از عمل به تأخیر افتد؛
• بازگشت به محل کار بسته به نوع شغل فرد طی ۲ الی ۴ هفته پس از عمل امکان‌پذیر است. بیشتر افراد بعد از ۴ الی ۶ هفته قدرت و توانایی کامل خود را به دست می‌آورند؛
در صورت مشاهده این علایم حتماً به پزشک خود مراجعه شود. علایم هشدار پس از عمل اسلیو معده شامل:
• تب و لرز شدید؛
• درد در حال افزایش؛
• قرمزی، گرمی یا تخلیه چرک از محل بخیه‌ها؛
• تهوع مداوم؛
• ناتوانی در بلع مایعات.
رژیم غذایی پس از عمل اسلیو معده
با کوچک و باریک شدن معده بسیار مهم است که رژیم غذایی حاوی مواد مغذی را پیش بگیرید. به عبارتی سبزیجات، منابع حاوی پروتئین بدون چربی و غلات سبوس دار باید در رژیم غذایی روزانه فرد قرار گیرد. بیشتر پزشکان توصیه می‌کنند تا این افراد بخش زیادی از کالری مورد نیاز بدن خود را از گوشت بدون چربی به دست آورند. با این حال، باید توجه داشت که برخی از گیاه‌خواران نیز عمل جراحی اسلیو معده مؤفق داشته‌اند. رژیم غذایی پیشنهادی پس از عمل اسلیو معده عبارت است از:
•
o مصرف مایعات صاف شده در هفته اول بعد از عمل جراحی که شامل آب، آبگوشت فاقد چربی و … است؛
o رژیم غذایی مایع کامل و دارای پروتئین از هفته دوم بعد از عمل شروع می‌شود؛
o غذاهای نرم و به شکل پوره از هفته سوم که شامل سوپ، تخم مرغ نیمرو و پنیر است؛
و غذاهای نرم از هفته چهارم با مصرف مرغ آب‌پز، ماهی، غلات و پوره سیب‌زمینی توصیه می‌شود؛
o مرحله پنجم: زمان شروع معرفی غذاهای واقعی ولی در حجم و مقادیر کم و با فاصله یک روزه است.
سایر نکات مهم درباره خوردن و آشامیدن پس از جراحی شامل:
• خوب جویدن و غذا خوردن به آرامی لازم است؛
• خوردن ۳ وعده غذایی کوچک در روز الزامی است؛بخش سوم: اقدامات و مراقبت لازم پس از جراحی اسلیو معده
به طور معمول، در ۵ ساعت اول بعد از عمل جراحی اسلیو معده از فرد خواسته می‌‌شود تا برای کمک به کاهش خطر لخته شدن خون در پاها چند قدمی کنار تخت خود قدم بزند. درد ناشی از عمل اسلیو معده می‌تواند برای برخی بسیار دردناک است و برای برخی دیگر قابل تحمل‌تر باشد. هر فردی میزان شدت درد متفاوتی را تجربه می‌کند و ضد درد‌های مختلفی برای افراد به کار گرفته می‌شود.
برخی از روش‌های اسلیو معده سرپایی (شما می توانید در همان روز ترخیض شوید) و بسیاری از آن‌ها به بستری ۱ یا ۲ روز در بیمارستان به منظور کسب بهبودی نیاز دارد. برخی از جراحان ترجیح می‌دهند بیمار ۳ روز را در بیمارستان سپری کند، در حالی که برخی دیگر به راحتی اجازه ترخیص خواهند داد. مهم پیروی از نظر جراح است. در نهایت بیمار با یک دفترچه دستورالعمل پس از عمل اسلیو معده و نسخه دارویی از بیمارستان مرخص می‌شود. نکات موجود در دفترچه شامل:
• مصرف جرعه‌ای مایعات به طور مداوم در طول روز برای جلوگیری از ابتلا به کم‌آبی بدن فراموش نشود؛
• حرکات روده‌ای مشکل یا دردناک و ابتلا به یبوست در هفته اول بعد از عمل طبیعی است که با مصرف داروی ضد درد تشدید می‌شود. ولی با این حال از کمک گرفتن از جراح خود برای حل این مشکل دریغ نشود؛
• داروی ضد درد فقط در مواقع لزوم مصرف شود؛
• داروهای تجویز شده به منظور کاهش اسیدیته معده برای رفع سوزش سر دل به طور منظم مصرف شود؛
• پیاده روی و ورزش روزانه به روند درمان و بهبودی کمک می‌کند؛
• از بلند کردن اجسام سنگین پرهیز شود، زیرا می‌تواند به بخیه‌های ناحیه جراحی فشار آورد و منجر به درد شدید گردد؛
• احساس خستگی مفرط به دلیل کاهش کالری مصرفی تا یک ماه بعد از عمل جراحی طبیعی است؛
• استحمام و یا نشستن در وان آب داغ تا ۳ هفته اول بعد از عمل به تأخیر افتد؛
• بازگشت به محل کار بسته به نوع شغل فرد طی ۲ الی ۴ هفته پس از عمل امکان‌پذیر است. بیشتر افراد بعد از ۴ الی ۶ هفته قدرت و توانایی کامل خود را به دست می‌آورند؛
در صورت مشاهده این علایم حتماً به پزشک خود مراجعه شود. علایم هشدار پس از عمل اسلیو معده شامل:
• تب و لرز شدید؛
• درد در حال افزایش؛
• قرمزی، گرمی یا تخلیه چرک از محل بخیه‌ها؛
• تهوع مداوم؛
• ناتوانی در بلع مایعات.
رژیم غذایی پس از عمل اسلیو معده
با کوچک و باریک شدن معده بسیار مهم است که رژیم غذایی حاوی مواد مغذی را پیش بگیرید. به عبارتی سبزیجات، منابع حاوی پروتئین بدون چربی و غلات سبوس دار باید در رژیم غذایی روزانه فرد قرار گیرد. بیشتر پزشکان توصیه می‌کنند تا این افراد بخش زیادی از کالری مورد نیاز بدن خود را از گوشت بدون چربی به دست آورند. با این حال، باید توجه داشت که برخی از گیاه‌خواران نیز عمل جراحی اسلیو معده مؤفق داشته‌اند. رژیم غذایی پیشنهادی پس از عمل اسلیو معده عبارت است از:
•
o مصرف مایعات صاف شده در هفته اول بعد از عمل جراحی که شامل آب، آبگوشت فاقد چربی و … است؛
o رژیم غذایی مایع کامل و دارای پروتئین از هفته دوم بعد از عمل شروع می‌شود؛
o غذاهای نرم و به شکل پوره از هفته سوم که شامل سوپ، تخم مرغ نیمرو و پنیر است؛
و غذاهای نرم از هفته چهارم با مصرف مرغ آب‌پز، ماهی، غلات و پوره سیب‌زمینی توصیه می‌شود؛
o مرحله پنجم: زمان شروع معرفی غذاهای واقعی ولی در حجم و مقادیر کم و با فاصله یک روزه است.
سایر نکات مهم درباره خوردن و آشامیدن پس از جراحی شامل:
• خوب جویدن و غذا خوردن به آرامی لازم است؛
• خوردن ۳ وعده غذایی کوچک در روز الزامی است؛
• در صورت نیاز خوردن مواد غذایی متراکم و حاوی مواد مغذی کوچک به عنوان یک میان وعده توصیه می‌شود؛
• مصرف پروتئین کافی به همراه سبزیجات و میوه‌جات نباید فراموش شود؛
ویتامین‌ها و مکمل‌های روزانه پس از عمل جراحی اسلیو معده
از آن‌جایی که احتمال ابتلا به کمبود ویتامین و مواد معدنی پس از جراحی اسلیو معده وجود دارد باید با مصرف مکمل‌ها و ویتامین‌های تجویزی از ابتلا به این کمبود تغذیه‌ای جلوگیری نمود. گاهی نیاز به مصرف دو بار در روز این مکمل‌ها وجود دارد. لیستی از این ویتامین ها و مواد معدنی شامل:
• آهن که زمان شروع آن را پزشک مشخص می‌کند؛
• سیترات کلسیم ۳ بار در روز و شروع مصرف آن ۱ ماه بعد از عمل جراحی است که باید به صورت جویدنی یا مایع با فاصله دو ساعتی از مکمل آهن مصرف شود؛
• ویتامین B12 که با نظز پزشک به صورت زیر زبانی روزانه یا تزریقی هفتگی تجویز می‌شود؛
ش مکمل‌های پروتئین‌ای به منظور تأمین حداقل ۶۰ گرم پروتئین روزانه گاهی با نظر پزشک تجویز می‌شود.
• در صورت نیاز خوردن مواد غذایی متراکم و حاوی مواد مغذی کوچک به عنوان یک میان وعده توصیه می‌شود؛
• مصرف پروتئین کافی به همراه سبزیجات و میوه‌جات نباید فراموش شود؛
ویتامین‌ها و مکمل‌های روزانه پس از عمل جراحی اسلیو معده
از آن‌جایی که احتمال ابتلا به کمبود ویتامین و مواد معدنی پس از جراحی اسلیو معده وجود دارد باید با مصرف مکمل‌ها و ویتامین‌های تجویزی از ابتلا به این کمبود تغذیه‌ای جلوگیری نمود. گاهی نیاز به مصرف دو بار در روز این مکمل‌ها وجود دارد. لیستی از این ویتامین ها و مواد معدنی شامل:
• آهن که زمان شروع آن را پزشک مشخص می‌کند؛
• سیترات کلسیم ۳ بار در روز و شروع مصرف آن ۱ ماه بعد از عمل جراحی است که باید به صورت جویدنی یا مایع با فاصله دو ساعتی از مکمل آهن مصرف شود؛
• ویتامین B12 که با نظز پزشک به صورت زیر زبانی روزانه یا تزریقی هفتگی تجویز می‌شود؛

•مکمل‌های پروتئین‌ای به منظور تأمین حداقل ۶۰ گرم پروتئین روزانه گاهی با نظر پزشک تجویز می‌شود.

https://t.me/FattyLiverIr

بخش اول

جراحی اسلیو معده به یک روش درمانی محبوب در میان بیماران مبتلا به چاقی مرضی که به دنبال کاهش وزن هستند، تبدیل شده است. در این روش با کمک یک جراحی ساده به شرایط ایده‌آل برای کاهش وزن فرد دست می‌یابند که البته دارای کمترین میزان عارضه‌ی بلندمدت احتمالی است. اسلیو معده یک روش جراحی است که با محدود کردن مصرف مواد‌ غذایی منجر به کاهش وزن فرد می‌شود. در این روش که معمولاً با لاپاروسکوپی انجام می‌شود، جراح حدود ۷۵ درصد از معده را بر می‌دارد. در نهایت یک معده لوله‌ای شکل و شبیه آستین که می‌تواند مواد غذایی بسیار کمتری را درون خود جای دهد، باقی می‌ماند. این روش بیشتر در افراد دارای شاخص توده بدنی بالاتر از ۴۰ و مبتلا به چاقی گلابی شکل پیشنهاد می‌شود.
افراد فوق العاده چاق (افرادی که شاخص توده بدن بیشتر از ۴۵ دارند) باید در طول هر عمل جراحی تحت تأثیر خطرات احتمالی ناشی از بی‌هوشی طولانی مدت مانند جراحی بای پس معده که می‌تواند بیش از ۲ ساعت به طول انجامد و همچنین جراحی اثنی‌عشر که اغلب بیشتر از ۴ ساعت طول می‌کشد، قرار گیرند. بنابراین جراحان روش دیگری را پیش گرفتند تا با کمک آن این جراحی‌ها را به دو مرحله تقسیم کنند. در مرحله اول حجم معده را کاهش می‌دهند و در مرحله دوم که پس از یک سال انجام خواهد شد با توجه به میزان کاهش وزن فرد تصمیم به دور زدن بخشی از روده بگیرند. در مواردی که بیمار پس از یک سال میزان کافی وزن کم کرده باشد دیگر نیاز به جراحی دوم نخواهد بود. مطالعات نشان داده که تولید هورمون گرلین که در ایجاد احساس گرسنگی مؤثر است، به طور قابل توجهی در بیماران اسلیو معده کاهش می‌یابد. اعتقاد بر این است که منطقه‌ای از معده که در حین عمل جراحی اسلیو معده برداشته می‌شود، بخش اعظمی از هورمون گرلین را تولید می‌کند. با وجود این‌که بیماران بای پس معده نیز گرسنگی کمتری را تجربه می کنند، اما به نظر می‌رسد که این موضوع در بیماران اسلیو معده برجسته‌تر است.
مزایای جراحی اسلیو معده
جراحی اسلیو معده دارای مزایای است از جمله:
• کاهش احساس گرسنگی و ایجاد بی‌اشتهایی در بسیاری از بیماران؛
• جراحی کوتاه‌مدت‌تر نسبت به بای پس معده؛
• حفظ روده در مسیر گوارشی؛
• عدم بروز مشکلات گوارشی ناشی از نبود قسمتی از روده؛
• حفظ پیلور معده؛
• عدم نیاز به تنظیمات خاص؛
• عدم نیاز به جاگذاری جسم خارجی در بدن؛
• کاهش وزن طی بیشتر از ۱۸ ماه پس از جراحی؛
شکست در از دست دادن وزن با جراحی بای‌پس معده و یا عمل اسلیو معده به طور قابل توجهی کمتر از سایر روش‌هاست. با این حال این روش نیز همانند بسیاری از روش‌های جراحی بزرگ معده غیر قابل برگشت است و بیماران را در معرض خطر کمبود طولانی مدت مواد مغذی قرار می‌دهد.

https://t.me/FattyLiverIr

 

کلانژیت صفراوی اولیه که قبلا سیروز صفراوی اولیه گفته می شد ، یک بیماری پیشرونده مزمن کبدی می باشد که باعث تخریب مجاری صفراوی، کاهش تولید اسید صفراوی، سیروز و در نهایت نقص عملکرد کبدی می شود.

کلانژیت صفراوی اولیه یک بیماری توقف مزمن صفراست که به دلیل انهدام پیشرونده مجاری کوچک و متوسط صفراوی داخل کبد، به وجود می‌آید. در این بیماری مجاری صفراوی بزرگ‌تر کناری، سالم باقی می‌مانند.

این بیماری به کندی پیشرفت می‌کند تا اینکه نهایتا ممکن است منجر به سیروز کبدی (مرگ سلول‌های کبدی و به حالت پلاستیکی درآمدن کبد)، افزایش فشار خون ورید باب، نیاز به پیوند کبد می‌گردد.

علت کلانژیت صفراوی اولیه
دلیل مشخصی برای بروز این بیماری وجود ندارد، اما به نظر می رسد که این بیماری جزء بیماری های خودایمنی می باشد.
افرادی که دچار این مشکل می باشند، اغلب به مشکلاتی مانند آرتریت روماتوئید، بیماری خودایمنی تیروئید (هاشیموتو)، اسکلرودرما و سندروم شوگرن نیز مبتلا هستند.

میزان شیوع
حدود ۹۵ درصد از مبتلایان به بیماری را زنان بین سنین ۳۰ تا ۶۰ سال تشکیل می دهند که ممکن است یک زمینه خانوادگی برای ابتلا به این بیماری در آنها وجود داشته باشد، هر چند که این بیماری جزء بیماری های ارثی محسوب نمی شود.

خارش شدید بدن معمولاً جزء علایم این بیماری می باشد، طوری که در اثر خارش زیاد، پوست بدن زخم می شود

علائم
در ابتدا بسیاری از مبتلایان به این بیماری، بدون علامت می باشند و چندین علامت اولیه مانند خستگی، خشکی چشم ها و دهان در آنها مشاهده می شود.
خارش شدید بدن معمولاً جزء علایم این بیماری می باشد، طوری که در اثر خارش زیاد، پوست بدن زخم می شود.
مبتلایان ممکن است درجاتی از درد مفاصل و یا درد استخوان، تهوع مکرر، وجود درد در سمت راست بالای شکم و احتباس مایعات را بیان کنند.
علایــم پیشرونده سیروز صفراوی اولیه شامل ادرار تیره رنگ، مدفوع کم رنگ یا خاکی رنگ، افزایش کبودی و خونریزی، واریس مری و زردی یا یرقان می باشد.

عوارض کلانژیت صفراوی اولیه
در بیماری سیروز صفراوی اولیه، کاهش اسید صفراوی لازم برای هضم مواد غذایی منجر به سوء جذب ویتامین های محلول در چربی (آ، د، ای و کا) و گاهی اوقات باعث کمبود ویتامین، افزایش سطح کلسترول خون، افزایش چربی خون، استئاتوره (مدفوع چرب) و پوکی استخوان می شود.
افزایش سطح سمی آمونیاک در نتیجه کاهش عملکرد کبدی و کاهش تجزیه مواد نیتروژنی مانند پروتئین ها، باعث ایجاد آنسفالوپاتی در حد کاهش شدید سطح هوشیاری و کما می شود.

راه های تشخیص بیماری
تست های آزمایشگاهی نشان دهنده افزایش سطح سرمی آلکالین فسفاتاز و افزایش ترانس آمیناز و همچنین افزایش غلظت آنتی بادی ضد سلولی می باشد.
در این بیماران سطح بیلی روبین خون تا مراحل انتهایی بیماری ممکن است درحد طبیعی خود باقی بماند.
تشخیص نهایی سیروز صفراوی اولیه، بر اساس بیوپسی (نمونه برداری) از کبد می باشد.

درمان کلانژیت صفراوی اولیه
درمان قطعی برای بیماری وجود ندارد، هر چند که پیوند کبد در مبتلایان به نوع پیشرفته بیماری موثر بوده است.
درمان بر اساس افزایش کیفیت زندگی و کاهش احتیاج به پیوند کبد پایه گذاری می شود.

داروهای کلانژیت صفراوی اولیه
داروهایی مثل کولشی‌سین و متوتروکسات در افزایش عملکرد کبد موثرند.
نتایـج نهایی تحقیقات نشان می دهند که تنها دارویی به نام ursodeoxycholic acid در کاهش میزان پیشرفت این بیماری تاثیر دارد
کلستیرامین رزین و ریفامپین در کنترل خارش پوستی موثرند.
داروهای موضعی مثل سارنا (Sarna) و استحمام کوتاه مدت در کاهش و تسکین علائم بیماری موثرند.

توصیه های غذایی
بیماران باید از مصرف غذاهای حاوی ادویه و همچنین غذاهای تند اجتناب کنند و جهت کاهش خارش از لباس های نخی گشاد با رنگ روشن و سبک استفاده کنند.
بعضی بیماران نیازمند جایگزینی ویتامین های A و D و K و همچنین کلسیم ناشی از سوء جذب و کمبود این مواد می باشند.
تخریب مسیر صفراوی باعث اختلال در هضم غذاهای چرب می شود. در نتیجه بیماران باید رژیم غذایی کم چرب را رعایت کنند.
مبتلایان باید از مصرف الکل به جهت احتمال آسیب کبدی پرهیز نمایند.
شرکت در گروههای حمایتــی باعـث کاهش اضطراب در بیماران می شود.

منبع: نیره ولدخانی، بخش سلامت تبیان همراه با اصلاحات

 

https://t.me/AutoimmunIr

بیماری گریوز یکی دیگر از اختلالات خودایمنی بوده که در آن غده‌ی تیروئید مقادیر بیش از حد هورمون‌های تیروئیدی را تولید کرده که توسط آنتی بادی‌هایی به نام آنتی بادی گیرنده‌ی تیروتروپین تحریک می‌شود. این بیماری یک فرم از پرکاری تیرویید بوده که در آن علائمی مانند عرق کردن بیش از حد، اضطراب، افزایش حساسیت به گرما، بی‌خوابی، خستگی، ضربان قلب سریع، لرزش دست، حرکات مکرر روده و بزرگ شدن غده‌ی تیروئید توسط بیمار تجربه می‌شود. در این بیماری ممکن است فرد با وجود داشتن رژیم غذایی مناسب از کاهش وزن نیز رنج ببرد. زنان ممکن است از مشکلات قاعدگی به واسطه‌ی این بیماری رنج ببرند.

تشخیص و درمان بیماری‌های خود ایمنی تیروئیدی:
بیماری‌های تیروئیدی می‌تواند به کمک آزمایشات خون و یا روش‌های تصویر برداری مانند اسکن تیروئید سونوگرافی از تیروئید تشخیص داده شود.
تیروئید کم کار به دلیل بیماری هاشیماتو می‌تواند با کمک قرص‌ جیگزینی تیروکسین درمان شود. از آن‌جا که مواد غذایی خاصی وجود دارند که می‌توانند میزان جذب تیروکسین سنتزی را تحت تاثیر قرار دهد، اما ممکن است نیاز به استفاده از دستورالعمل‌های خاص رژیم غذایی وجود داشته باشد. از سوی دیگر، داروهای ضد تیروئیدی و درمان ید رادیو اکتیو باری درمان بیماری گریوز توصیه می‌شود. ید رادیواکتیو به تخریب فعالیت بیش از حد سلول‌های تیروئیدی کمک کرده و ممکن است باعث کاهش عملکرد تیروئیدی گردد. در صورتی‌که عملکرد غده‌ی تیروئید به میزان قابل توجهی کاهش یابد، ممکن است نیاز به استفاده از قرص‌های هورمونی سنتزی باشد.
مسدود کننده‌های بتا و داروهای دیگری نیز ممکن است برای کاهش علائم بیماری‌های تیروئیدی تجویز شود. برداشتن غده‌ی تیروئید تنها در شرایط نادر، هنگامی که درمان دارویی جوابگو نیست، صورت می‌گیرد. از آن‌جا که دیگر بیماری‌های خود ایمنی مانند بیماری سلیاک، آرتریت روماتوئید، بیماری آدیسون یا ویتیلیگو نیز می‌تواند با بیماری خود ایمنی تیروئیدی به وجود آید، باید بررسی‌های پزشکی انجام شود و سطوح هورمون تیروئید در فواصل منظم تحت نظارت قرار گیرد.
یک بیماری خود ایمنی تیروئیدی می‌تواند اثرات جدی بر سلامت فرد داشته باشد. بنابراین مهم است که این بیماری در مراحل اولیه تشخیص داده شود. تاخیر در تشخیص و درمان بیماری‌های تیروئیدی ممکن است بر کیفیت زندگی فرد تاثیر منفی بگذارد.

منبع:راسخون

https://t.me/AutoimmunIr